Naoshima

Naoshima verdient een eigen blogbericht. Naoshima maakt me duidelijk waarom ik op mijn site blog over reizen in Japan. Naoshima is veerkracht. In de jaren ’80 was het eiland uitgeleefd en verwaarloosd door mijn-activiteiten. Co-creatie tussen de toenmalige burgemeester Chikatsugu Miyake, Tetsuhiko Fututake en architect Tadao Ando heeft de ongerepte zuidelijke kant van het eiland omgetoverd in plekken waar natuur, architectuur en kunst op een indrukwekkende manier samenkomen.

Ik voel me er meteen thuis. Bamboo Village, het hostel waar ik slaap, is knus en ik ontmoet op het eiland alleen maar vriendelijke mensen. Het alleen reizen gaat goed, ik ga en sta precies zoals ik dat wil en als ik alleen rondfiets op een krakkemikkig huurfietsje, voel ik me intens gelukkig. Alleen reizen maakt contact met andere mensen heel makkelijk, ik eet slechts 1 maaltijd alleen, de rest van de tijd schuift er altijd iemand aan en zo raak ik met een Japanse, een Franse, twee Britten, een Spaanse, een Spaanse Japanner, een Canadese, twee Taiwanezen, een Noorse familie, een Duitse en een Singaporees in gesprek.

Éen volle dag besteed ik aan het gebied rond Benessee house, the yellow pumpkin van Yayoi Kusama en het Lee Ufan museum. Het verhaal van Yayoi Kusama is er ook één van veerkracht, ze verblijft vrijwillig in een psychiatrische inrichting en kan zodoende haar ziek zijn in grootste gezondheid leven en omzetten in kunst.

De volgende dag bezoek ik alle 6 de sites van het art house project. De Go’o shrine maakt de diepste indruk op me. Het is een moderne vertaling van een hele oude shrine uit de Edo periode. In de beschrijving staat: ‘It expresses an ancient Japanse spirit through buildings based on the Shinto shrine structure and an underground Stone Chamber wich reminds of the Japanese burial mound era’.

Dat laatste ziet er zo uit:

Het weggaan van Naoshima voelt een beetje verdrietig. In gedachten zeg ik dat ik hier terugkom. Ik heb namelijk één museum overgeslagen, dat leerde ik van de Canadese met wie ik lunchte. Ze zei: I always leave something for my next trip.