Vandaag is het winter solstice, wat vrij vertaald zonnestilstand betekent. De zon heeft haar zuidelijkste punt bereikt en staat zelfs op haar hoogste punt vandaag op haar laagst als je het met alle andere dagen in het jaar vergelijkt. De schaduw die dat veroorzaakt is daarmee de langstgerekte van het hele jaar.
Het voelt voor mij als een reminder om deze dagen een beetje mild met onze energie om te gaan. Op de piek van ons functioneren nu even niet het allerhoogste van onszelf en anderen te verwachten en vooral naar de basis te kijken, die afdruk op de grond.
In coaching is deze weken vermoeidheid een veel voorkomend thema en in de moeheid zijn de filters vaak weg, komt alles binnen en is het moeilijk om prioriteiten te stellen. Ook daar helpt het lager stellen van de zonnehoogte, bijvoorbeeld door te kijken naar welke verwachtingen je nu mag bijstellen en waar je meer op je eigen afdruk kunt vertrouwen.
Hier schijnt de zon op dit moment voluit, mooi hoe krachtig dat zelfs vanuit de laagste stand kan.