Aankomst

Het is misschien maar goed dat je geen foto’s mag maken van de rijen bij de douane op Kansai airport, want het is één grote massa. Ik sta een beetje te duizelen na 15 uur vliegen en 7 uur tijdsverschil, maar al schuifelend komt er vanzelf het moment dat je er doorheen bent. Ik wissel €50,- koop koffie en water en vraag waar de bus naar Nishinomiya-Kataguchi vertrekt. Het lukt me zowaar om in één keer een ticket uit de automaat te kopen. De rit blijkt nog 75 minuten te duren en onderweg probeer ik mijn ogen open te houden om de eerste indrukken van Japan op te doen, maar de bus rijdt zo soepel dat ik niet álles meekrijg. De stops worden duidelijk aangekondigd in het Japans en in het Engels, inclusief allerlei waarschuwingen, zoals dat je de stoelriem pas af moet doen als de bus helemaal stilstaat. Bij de vierde halte herken ik Kiyomi, de vriendin van mijn vriendin Sachiko die ik van leadership ken. Tot nu toe hebben we alleen contact via Facebook en Messenger gehad. En nu staat ze daar met haar dochters Runa en Sayu die tekeningen omhoog houden waar ‘Joukje welcome’ op staat. Ik ben weer helemaal wakker. We lopen naar hun huis en maken onderweg de eerste foto’s van een bloeiende kersenbloesem.

Het appartement van Kiyomi is op de twaalfde verdieping. Ze verontschuldigt zich dat het klein is, maar volgens mij valt dat best mee als ik in gedachten houd wat ik van Japanse huizen weet. Ik mag op de kamer van de meisjes slapen. Dat doe ik redelijk snel na het eten, al rond een uur of acht. Dan hebben we al spelletjes gedaan, heerlijk gegeten en heel veel gekletst, niet in het Japans, enigszins in het Engels, maar vooral via aanwijzen, glimlachen en.. Google-translate.